Her anımız ve her şeyimizle biz insanlar imtihandayız.

Ama imtihanın en ağırı imtihanda olduğunu bilmemektir.

Bir de şu hayat sahnesinde neyi, ne kadar yapması gerektiğini keşfedememek…

Bizi bu kadar insan içerisinde biricik kılan Rabbimizin bizden murâdını öğrenememek

ne acıdır!

Hakkımızda bir ilâhî

murâd var.

Bunu bulmak için, 8 milyar

insan içerisinde bizi özel kılan, bizi diğerlerinden ayıran

nitelikler ipucudur.

İnsanın kendini tanıması en mühim iştir.

Kendini bilen Rabbini bilir.

Rabbimizin abes yaratmayacağına iman etmişsek, biricikliğimizin de sadece bize ait ve bizimle başarılacak bir vazifeye tekabül ettiğini görmemiz gerekir.

Neyi, niye yapacağını keşfetmek; içine atıldığımız şu devranda sadece bizim eylememizi bekleyen bir yer, şahıs, zaman olduğunu bilmek demektir.

Sadece bizim müdahalemizi bekleyen bir yer, bir zaman ya da birisi varsa buna bizden başkası erişemeyecek demektir.

Mesela bu, bir mazlumun

gözyaşını silmekse, onu bizden başkası silemeyecek; mesela bu, bir kötülüğü engellemekse onu bizden başkası engelleyemeyecektir.

Bu ne büyük bir mesuliyettir!

İnsanların hepsi yaratılış amaçlarına uygun yaşasa ve dünya güllük gülistanlık bir yere dönüşse de fert olarak yapmamız gerekeni yapmıyorsak bir şey hep eksik kalacak.

O eksiklik bedeli ödenecek bir maliyet ortaya çıkaracak ve bunun faturası bize kesilecek. Eksik kalan şey bize yazılmış vazife ya da hakkımızdaki murâddır.

İmtihan, bunu zamanında

keşfedip, vazifemizi tez elden

yerine getirmek için yola

koyulmayı başarmaktır.

Ortada taşınacak bir yük var.

Bunu kimseye tahvil edemeyiz çünkü herkesin yükü ayrıdır.

Herkeste farklı bir zamir, farklı bir ruh, farklı “şâkile” vardır ve bunun sorgusu özel, karşılığı da sadece sahibine hastır.

Yapılacak güzel işler bellidir, amel-i sâlih de tarif edilmiştir.

Ama iman ederek eylemek, güzel işe damgasını vurmak ve dolayısıyla o işi kalbin ameli yapmak kolay değildir.

Bir büyük imtihan da işte

budur.

Güzel işler çeşit çeşittir. İşe güzelliğini veren kalpteki

niyettir.

İşin güzelliği kalpteki niyetin güzelliği ile açığa çıkar.

Birisi kalbini ekşiterek bin

verir, güzel niyetle bir verenin gerisinde kalır.

Niyetin güzelliği şâkileye

uymasına bağlıdır. İçimizden gelmeyeni dışımıza aksettiremez, içimize düşmeyenin

peşine düşemeyiz.

Evet, güzel iş çoktur ama herkes güzeli önce içinde var eder.

Gönlümüzü katamadığımız hiçbir iş güzelleşmez.

Gönlümüzü imar ve inşa

etmeden, dışta bir imar ve inşa sürecine giremeyeceğimizi fark ettiğimizde imtihanın bize has mahiyetini de anlamaya

başlayacağız.

Kendisi ile dirilmediğimiz

bir hakikati başkasına teklif

edemeyiz.

Yüce İslam dinimiz bizim

kendisi ile dirilmemiz gereken hakikatimizdir.