Bugun...


Volkan YÜKSEL

facebook-paylas
Bedeli ağır oldu… 20-08-2020
Tarih: 20-08-2020 11:37:00 Güncelleme: 20-08-2020 11:37:00


O gece…
17 Ağustos 1999…
Yaşamın en tehlikeli gecelerinden biriydi…
Önce bir gürültü, ardından korkunç bir sarsıntı ve hayallerin yıkıldığı hayatların sonlandığı o 45 saniye…

O gece çocukluğumun en güzel zamanlarının geçtiği eve son kez gireceğimi ve gün gelip evin bir enkaz olacağını nereden bilebilirdim ki.  
17 Ağustos 1999 gece 03.02’de, o büyük sarsıntı başka bir hayata yelken açmama vesile oldu.  
Düzineler halinde arkadaşımı enkaz yığınlarında toprağa verdim.  Her sokakta bir acı, enkaz altında kalan insanlar, elinde küçücük çekiçle evladını kurtarmaya çalışan çaresiz analar...
Hepsine tanıklık ettim.
17 Ağustos 1999 acısının ardından, iki yıl bir çeşitli çadır kenttelerde yaşadım. 
Yağmurda, kar ve fırtınada hayallerime sarıldım. 
Daha sonra dönemin koordinatör valisi Kutluay Öktem’in gazetecilere desteği ile “hak sahibi” olarak prefabrik evde yaşamaya devam ettim. 
Yemek kuyruklarına girdim…
Kızılay’ın çorbasını içtim, THK’nun kavurmasını yedim. 
Norveçlilerin getirdiği battaniyelerle ısındım.
Şimdi hatırlayınca “Ne günlerdi!” diyorum.
17 Ağustos 1999’da ailem Çınarcık’ta yazlıktaydı ve bir araba radyosunda“ İzmit yerle bir haberi” ile beni öldü sanmışlardı.
 Annemin çığlık ve feryatları uzaklardan kalbime saplanmıştı. 
Hemen yola çıkan abilerim Sezgin ve Yetkin, 1 saatlik mesafeyi  3 günde tamamlamışlar, beni valiliğin bahçesinde minik bir çadırın içinde bulmuşlardı.  
Telefonda annemin sesini duymak ise bana yaşadığımı hatırlatmıştı...
Gözyaşları yanaklarımdan süzülürken, ilk defa o an gökyüzünü mavi olduğunu görmüştüm...
Tam 21 yıl geçti bu acının üzerinden.
Ne dostlarımızı, ne yitirdiklerimizi…
O gün sevgilerimiz öldü, hayallerimiz çöktü…
Ama o gün yaşamın ne denli kıymetli olduğunu ve ne denli de kolay yitebileceğini öğrendik…
Ve o gece maalesef dürüst olmamanın bedelini ödedik…
İhmal, bananecilik, bencillik ve çıkarcılık ve de sevgisizlik…
Bedeli ağır oldu… Yüreğimizde son kalan sevgi kırıntıları ile birbirimizin yaralarını sarmaya çalıştık…
UNUTMADIK 17 AĞUSTOS’u ve gidenleri...
Ve UNUTMAYACAĞIZ...



Bu yazı 5149 defa okunmuştur.

FACEBOOK YORUM
Yorum

YAZARIN DİĞER YAZILARI

Bizi Takip Edin :
Facebook Twitter Linkedin RSS
YAZARLAR
GAZETEMİZ

HABER ARA
ÇOK OKUNAN HABERLER
  • BUGÜN
  • BU HAFTA
  • BU AY
SON YORUMLANANLAR
YUKARI