Farkında mısınız, ne hikmettir bilinmez ama günler su gibi akıp gidiyor.

Gün 24 saat, değişen bir şey yok.

Yani eskiden de 24 saatti, bugün de 24 saat.

İyi de göz açıp kapayıncaya kadar, bırakın 24 saatin geçmesini, 1 hafta, 1 ay adeta 400 metre bayrak yarışı yapar gibi uçarak gidiyor.

Sabah kalkıyoruz, bir de bakıyoruz ki akşam olmuş.

Gün yetmiyor, hafta yetmiyor, ay yetmiyor.

Nedir bu doyumsuzluk?

Koştura koştura bir hayat sürüyoruz.

Önceleri Japonlar’la dalga geçerdik. Adamlar her şeyi dakikalarla saniyelerle yapıyorlar diye.

Bir karikatür hatırlıyorum. Bir Japon, kaçırdığı tren için ‘Hay aksi, 7 saniye, 3 salise ile geç kaldım” diyordu.

Bu karikatürü gördüğüm yıllarda bizim banliyö treni, istasyona kafasına göre gelirdi. 20 dakika, 25 dakika… Beklerdik yani istasyonlarda. Hiç de gocunmazdık.

Vapur kaçardı, gitti 20 dakika. Farketmez, diğer vapuru beklerdik.

Bir de Hindistanlılar’la dalga geçerdik.

Meşhur görüntüdür. Bir trenin üstünde, yanında altında, yöresinde, binlerce Hintli’nin yolculuk ettiğini bilirsiniz. Salkım saçak yolculuk yaparlar, tıklım tıklım dolu vagonlarda seyahat ederlerdi.

Gülme komşuna, gelir başına…

Bugünkü durumumuz maalesef, bir Japon ve bir Hintli’nin yaşamından farklı değil.

Saniyelerle kaçırılan toplu taşıma araçlarını tıklım tıklım dolduruyoruz.

Medeniyet bu herhalde, hani tek dişi kalmış canavar olan medeniyet.

Şimdi anladınız mı, günlerin neden bu kadar çabuk geçtiğini…