Bugün Dünya Tiyatrolar günü.

Yazıma ünlü tiyatro yazarımız rahmetli Haldun Taner’in çok güzel bir cümlesiyle başlıyorum.
“Tiyatro olmasaydı insanoğlu çok eksik, çok güdük kalırdı.”

Evet, tiyatro yaşamın bir parçasıdır. Yaşamı sergiler. Yaşama sevincini yaratır. Geçmişi, günümüzü, geleceği anlamamıza yardımcı olur.                                    

Tiyatro; Sorunlarımıza ışık tutar. Tiyatro, insanlar arasında halkın içinden doğmuş bir sanattır. Daima iyiden, güzelden hoştan yana olmuştur. 
Tiyatro insanları eğitir. Eğitirken düşündürür. İnsanlara beraber gülmek, beraber ağlamak, beraber düşünmek gibi insanca duygular aşılar.

Evet değerli okuyucularım;

Dünya ve Ülkemiz üzerinde oynanan kirli oyunların farkındayız. Tüm bu olumsuzluklara rağmen sanatçılarımız perdelerini her zamankinden daha çok bağımsızlık için, eşitlik için, özgürlük için açacak. Sesleri uçuşup gitse de, sözcükleri bilenip kalacak yeryüzünde. Sahnelerimiz hep barışın ve kardeşliğin çiçek bahçesi gibi olacak.

“Tiyatro günü” tüm dünyada 1971 senesinin 27 Mart gününde kutlanmaya başlamıştır. Bu günde toplum yaşamında bu kadar öneme sahip olan tiyatronun sevdirilmesi ve yaygınlaştırılması amaçlanmıştır.

Muhsin Ertuğrul, ünlü sanatçı, tiyatro hakkındaki bir yazısında Almanlar’dan bahsetmiştir. İkinci Dünya Savaşında pek çok binasını kaybeden Almanların tekrar yapılanmaya ilk önce tiyatro binalarından başladıklarını ve beş yıl içerisinde yüz yeni tiyatro binası yaptıklarını söylemiştir. Hastane ile tiyatroyu ilginç bir şekilde benzetmiştir. Hastanenin bedenler için tiyatroların ruhlar için şifa kaynağı olduğunu söylemiştir. Ruhu sağlam olmayan insan düşünemez, duyamaz, insanlık yapamaz ve iyi ile kötüyü ayırt edemez. Kalbi vardır elbet ama bunları yapamayan bir kalp iyi bir kalp değildir.

NEDEN GÜLEMİYORUZ!

Şimdi bana “Dünyanın en zor işi nedir?” diye sorsalar hiç duraksamadan, “Yaşamaktır” derdim… 
Hele Türkiye’de yaşamak inanın çok daha zor…
Çünkü Türkiye’de, heyecan ve içtenliğin, sevincin yerini 'Biçimsel koşullara kerhen uymaya bıraktığına tanıklık ediyoruz. Herkesin suratı inanın ki beş karış…
Bırakın gülmeyi sırıtmayı bile kerhen yapıyor. 

Türkiye her geçen gün büyüyor, ortalık güllük gülistanlık ta insanımızın yüzü neden gülmüyor?
Vitrinlerde daha ileri, daha geniş demokrasi argümanları tüm duyu organlarımızı 'iletişim harikaları sayesinde' kuşatırken mağazanın içinde ruhumuz neden kararıyor, nasıl oluyor da karnımız açlıktan zil çalıyor, güven duygusu yerini nasıl oluyor da sürekli ve kalıcı endişelere, kaygılara bırakıyor? 
NASIL OLUYOR DA BÖYLE OLUYOR..?

Sorarım size fazilet Ne idi?
Fazilet Kişiyi ahlaklı hareket etmeye yönelten manevi kuvvetti..

Tasavvufta Esma cenneti de denir.
Esma Cenneti ise, beden değil, düşünsel zevkler cennetidir. Dünya hayatı boyunca bu sistemle yaşamaya başlamış kişilere has bir yaşam şeklidir…
Tefekkürle ilhamla yaşanacak olan ilahi isimlerin manalarından oluşan ahiret buna tasavvufta Esma Cenneti denir…

Yani Allah’ın isim ve anlamlarını bilerek istek ve arzularına göre o Esmayı zikretmek…

Oysaki Tasavvufta yalancı dincilere faziletli biri olmanın yolu ne güzel de anlatılıyor…

Günümüzde yaşanan olaylara bakacak olursak

Tam da burada ;
Ünlü Filozof Aristoteles’in çok anlamlı bir sözü aklıma geliyor..

Aristo fazileti “Olmayan insan, hayvanların en kirlisi, en vahşisi, en muhteris ve en doymak bilmez olanıdır” demiştir…

Tıpkı bugünleri görür gibi…

BAŞA GELEN
Denetçi, hayvanat bahçesini denetlemek için ziyarete gitmişti. Çeşitli hayvanların bulunduğu kafeslerin parmaklıkla ayrılmış yerlerin önünden geçerken bir köşede düşünceli duran bekçiyle karşılaştı. Onun bu üzgün halini merak ederek sordu:
“Neden bu kadar üzgün görünüyorsun, bir şeye mi canın sıkıldı?”
Bekçi:
“Evet” dedi. “En büyük filimiz öldü de...”
Denetçi tekrar sordu:
“Onu çok mu seviyordun?”
Bahçe bekçisi:
“Yooo, ondan değil, filin gömülmesi işini bana verdiler de...”